ارائه مدل کیفیت زندگی‌کاری براساس عدالت سازمانی، خوش‌بینی سازمانی و تاب‌آوری سازمانی در کارکنان ادارات آموزش و پرورش استان تهران

چکیده

هدف: این پژوهش با هدف ارائه یک مدل جامع کیفیت زندگی کاری بر اساس عدالت سازمانی، خوش‌بینی سازمانی و تاب‌آوری سازمانی در میان کارکنان ادارات آموزش و پرورش شهر تهران انجام شد. روش‌شناسی: روش پژوهش، از نوع آمیخته (کیفی-کمی) بود. در بخش کیفی، با استفاده از مصاحبه‌های نیمه‌ساختاریافته با 15 نفر از خبرگان حوزه مدیریت و جامعه‌شناسی، داده‌های اولیه جمع‌آوری و تحلیل شد. سپس در بخش کمی، پرسشنامه‌ای بر اساس یافته‌های بخش کیفی طراحی و در میان 450 نفر از کارکنان ادارات آموزش و پرورش شهر تهران توزیع شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از روش مدل‌سازی معادلات ساختاری (SEM) و نرم‌افزارهای AMOS و SPSS انجام شد. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش نشان داد که هر سه متغیر عدالت سازمانی، خوش‌بینی سازمانی و تاب‌آوری سازمانی به طور معناداری با کیفیت زندگی کاری مرتبط هستند. عدالت سازمانی به عنوان قوی‌ترین پیش‌بینی‌کننده کیفیت زندگی کاری شناخته شد، در حالی که خوش‌بینی سازمانی و تاب‌آوری سازمانی نیز به طور مستقیم و غیرمستقیم بر بهبود کیفیت زندگی کاری تأثیرگذار بودند. همچنین، عدالت سازمانی نقش میانجی‌گر در رابطه بین خوش‌بینی سازمانی و تاب‌آوری سازمانی با کیفیت زندگی کاری ایفا کرد. نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش نشان داد که توجه به عدالت سازمانی، خوش‌بینی سازمانی و تاب‌آوری سازمانی می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی کاری کارکنان در سازمان‌های آموزشی منجر شود. پیشنهاد می‌شود مدیران با تقویت این متغیرها، محیط کاری حمایتی و مثبتی برای کارکنان فراهم کنند تا رضایت و تعهد شغلی آنان افزایش یابد.